Om het zo te zeggen en er openlijk voor uit te komen is voor mij retespannend. In een een-op-eengesprek is het nog wel te doen voor mij, maar zo openen bloot zichtbaar voor iedereen: brrrrr.
Tot dusver bediende ik me van kreten als:
De eerste versie is een beschrijving van mijn product en dienst: lekker veilig. Het zegt niets over mij.
De tweede kwam van een ander die me dit aanreikte. Voor mij voelde dat al beter: het woord verbinden staat erin, maar verder deed het me niet zoveel. Ik kon dat nog een beetje buiten mezelf houden. Erg mentaal ook. Wat is nou helemaal de ‘essentie’?
‘Samen verbonden’ bedacht ik zelf en kwam voor mij al meer van binnenuit. Ik hield de verantwoordelijkheid van de verbinding nog wat van me af. Niet alleen ík ben verantwoordelijk, ook jíj.
En toen werd het Koningsdag. ‘s Morgens vroeg tijdens mijn hardlooprondje in een zonnig Utrecht kwam hij binnen: Mijn missie is verbinden.
BAM. Recht in mijn gezicht. Ik ben even op een bankje gaan zitten om bij te komen. In een klap wist ik: dit raakt de kern. De rest was allemaal om de hete brij heen draaien met woorden die ergens wel in de buurt komen.
Wat maakt dit zo spannend voor mij? Wat als ik nu onenigheid krijg met een klant? Wat als ik in de beleving van de ander NIET verbind. Wat als ik een tijdje niks van me laat horen? Wat als … en zo verder. Eindeloze vragen kwamen in me op. Zou ik dan toch maar die ene kreet nemen die me iets minder raakt? Is dit allemaal echt nodig? Ja dus. Er is geen weg meer terug. Waar naartoe trouwens?
Ik weet dat ik in de beste versie van mezelf mijn missie volledig leef. Maar ja … ik ben lang niet altijd de beste versie van mezelf en wat er dan over blijft is vaak het tegenovergestelde van verbinden. En toch … dit is het. Hier ga ik voor staan.
En jij?
Wat is jouw missie? Weet je die al? Wat voel je erbij als je je missie hardop uitspreekt? Waarom doe jij wat je doet?
